Geen categorie

“Ik heb nooit het gevoel dat ik op nummer 1 sta.”Eén van de eerste dingen die ze mij vertelde. Ze is Iraans en vertelt over haar schoonmoeder. Alles deed ze voor haar. “Ze was een manipulatieve vrouw, maar ik hield meer van haar dan van mijn eigen moeder” vertelt ze. Ze was 15 jaar toen […]

Een kopje thee en een goede stoel.Ze kon de weg wel vinden, hoor.Ze had gisteren al even proefgereden. Over de landweggetjes. Vandaag zag de wereld er heel anders uit en koos ze voor een andere route. Eentje die ze niet goed kende en die wel “grote” wegen had. Altijd weer een mooie aanleiding om te

Sinds ik weet dat mijn gevoel een bepaald niveau heeft bereikt en ik daar last van heb, kijk ik naar mezelf, praat zelfs hardop om erachter te komen wat er mis is gegaan en wat er beter kan. Als ik dat doe, dan verzacht het van binnen en kom ik tot antwoorden. Wat ook helpt

Op dat moment kijk ik naar buiten, we sjezen langs hele oude franse huisjes, roestige tractors en vervallen schuren. We rijden over, ja inderdaad, kronkelweggetjes. Je kent het wel, van die glooiende wegen die continu bochtjes maken en af en toe de hoogte in gaan. We zijn op weg naar Parijs. Niet vanuit Nederland maar

Daar is dan dat moment. Je zit achter je computer, je hoort het geroezemoes van je collega’s op de achtergrond, je kijkt naar buiten en voelt dat je hand zwaar wordt omdat je hoofd daar in hangt. Je wangen bollen er van op en je oog knijpt half dicht. Wat is dat toch in die

Je hebt zo het gevoel dat er nog veel meer is dan wat je nu doet. Alles is goed, gaat goed, je telt je zegeningen. En toch… diep van binnen moppert iets, diep van binnen voelt het onrustig. Nou, mooi! Luister daar naar en ga gewoon dat ding doen waar je naar verlangt. Niks aan

Of wat dat dan ook mogen zijn. Dat zijn gedachten die je hebt waarvan je zeker weet dat het zo is. Of ze nu positief of negatief voor je werken. Kijk, als ze positief zijn, niets aan doen. Verder gaan met wat je deed. Als ze negatief zijn, dan heb je een probleem. Soms zonder

Is de waarde van coaching echt te meten aan de hand van vijf sterren en een paar lovende woorden? Of is het meer zoals het beoordelen van een kunstwerk door een blinddoek op te zetten en alleen te vertrouwen op de meningen van anderen? Misschien is het tijd om uit de comfortzone van de sterren

Op het moment dat ze drempel overstapt van mijn praktijk, zegt ze het al; “Ik weet het echt niet meer”. Het lijkt wel alsof iedereen om mij heen een leuke opleiding doet, een goede baan heeft of het lef heeft om op reis te gaan. Voor mijn gevoel zit ik hélemáál vast in mijn gedachten

Nóg twee minuten en dan….. (hoop ik dat dat luik onder mijn voeten opengaat en dat ik kan verdwijnen) Nee, toch niet. Ik sta zo’n beetje tussen de jassen van de de gasten. Mijn hartslag gaat ineens heel hard. Ik kijk in de ogen van Douwke de Backer, onze steun en toeverlaat tijdens dit event.