De wandelschoenen aangetrokken en gewoon maar eens een rondje gaan lopen. Het voelt alsof deze tijd niet van mij is. Op een gewone doordeweekse ochtend loop ik niets te doen. De gedachte “moet je niet werken”? komt in mij op. Het is ook niet druk langs de weg en ik vind het heerlijk dat het iets mistig is. Dat betekent voor mij een stukje anonimiteit en ik ben ik minder zichtbaar. Ik heb het gevoel dat niet IEDEREEN mij ziet. Allerlei gedachten tuimelen door mijn hoofd. Die ene gedachte, je weet wel, die zegt dat dit niet kan en er zelfs voor zorgt dat mijn voeten sneller gaan om maar eerder weer thuis te zijn. Niet alleen omdat anderen mij kunnen zien maar ook omdat er nog veel te doen is. Een andere gedachte geeft aan dat dit een heerlijke ochtend is om te wandelen. Ik heb inmiddels genoeg tips van mensen om mij heen gekregen dat wandelen héél goed voor mij is.
Hoe is dat voor jou? Met welke gedachten wandel jij? Ben jij ook om je heen aan het kijken naar diegene die jou eventueel zomaar ziet lopen? Herken je dat diepe gevoel van binnen dat je je inhoudt om te doen waar je zin in hebt?
Hoe kom je nu tot die wandeling waarin je ervaart dat het echt ontspannen is? Je wandelt zonder al die gedachten die door elkaar heen lijken te gaan. Je richt je op dat waterige zonnetje dat door de mist probeert te kruipen en voelt al een klein beetje van zijn warmte. Het maakt niet uit hoe lang dit duurt.
In de eerste plaats is het een ontdekking om te ervaren dat je überhaupt deze gedachten hebt. Het wordt zo duidelijk wanneer je erachter komt waarom je deze gedachten hebt. Zodra je bekend bent met de bezwaren en voordelen kun je veel beter beslissingen nemen en dan echt ontspannen. Dan wandel jij in de mist een heerlijke ronde maar ook wanneer er een heldere blauwe lucht is en IEDEREEN jou kan zien genieten.
