Dan bel ik haar toch maar even. Ze neemt op. Gelukkig. Voordat we aan de online sessie kunnen beginnen zijn we een half uur verder. Ze heeft mijn mail wel ontvangen, niet geopend. Ze wist wel dat we een afspraak hadden, alleen niet hoe laat. Ze wist wel dat we via Zoom konden praten maar niet meer hoe. Ik weet nog van de vorige keren dat het geluid een dingetje was, maar ook dat lukt uiteindelijk.
Een half jaar geleden hadden we ons eerste gesprek. Ze was vergeetachtig en kon zich niet oriënteren. We hadden toen live in het bos afgesproken, maar dat was voor haar heel moeilijk omdat ze iedere keer de weg kwijtraakte.
Online was een goede oplossing. Ze wilde graag meer haar grenzen aangeven, ze wilde zich meer uiten zodat anderen om haar heen niet hoefden te raden hoe het met haar ging. Ze wilde meer moed tonen, assertiever zijn en meer haar eigen gang gaan. Ook schreef ze in de schrijfopdracht dat haar hersenen het niet meer deden.
“Wil je dan evengoed met de coaching aan de slag?”, vroeg ik haar. Dat wilde ze.
De online sessies waren intensief en we hebben vele PMA sessies gedaan. Ze heeft veel oude shit opgeruimd. Ook hebben we besproken welke stappen zij wilde zetten. Dat leidde tot (weer) intieme momenten met haar man, tot quality time met haar dochters, opnieuw geniet momenten in het concertgebouw, het deelnemen aan de wandelclub en iedere woensdagavond naar de yoga, tot mooie gesprekken met de mensen om haar heen die haar dierbaar zijn.
Dat vergde moed die zij voor zichzelf wenste en met een steuntje in de rug heeft ze dit allemaal opgepakt.
Ze had slecht nieuws. De diagnose luidt; beginnende dementie. Dat is ontzettend heftig, emotioneel en nog meer onzekerheid. Aan de andere kant ook de opluchting dat het een diagnose is waardoor er ook acceptatie is.
“Wat kan ik voor je betekenen?”, vroeg ik haar.
Ze vertelt dat ze zo blij is met de gesprekken, met de vooruitgang die ze geboekt heeft ondanks de diagnose.
Vandaag hebben we besproken wat belangrijk is voor haar. Ze wil graag op papier schrijven wat ze voelt voor mensen, welke woorden ze wil gebruiken en welke levenstip ze wil meegeven aan haar dochters en kleinkinderen.
Tijdens de sessie schrijft ze alles op. Onder andere ook: Wat zou je vandaag anders doen als je er morgen niet meer zou zijn?
Ze geeft aan dat ze niet zo veel anders zou doen, alleen een aantal wensen in vervulling laten gaan.
Ze wil graag met haar man naar Berlijn en ze is ook nog nooit in Praag geweest. Verder? Nou, die kaarten schrijven. Met een mooie eigengemaakte tekening erop. En o, ja… tegen de yoga juf zeggen dat zij een diagnose heeft.
Want als zij haar linkerknie in haar rechteroksel moet doen, lukt het haar niet. Dat wilde ze even zeggen, alleen ze wist niet hoe.
Heerlijk, die humor die er altijd is. Wat heb ik veel van haar geleerd. Doorzettingsvermogen (iedere keer weer achter die computer), liefde, nieuwsgierigheid, je bent nooit te oud om te leren, positiviteit, moed, humor, daadkracht.
Poeh hé, als ik ooit in haar schoenen zou komen te staan, dan zou ik het zo willen doen. Prachtvrouw!
