Laatst ontmoette ik Eva, een leuke, jonge vrouw van 38, die zichtbaar uitgeput het bos van Schoorl binnenkwam. Ze had wallen onder haar ogen die verrieden dat ze al weken slecht sliep. De druk op haar werk en het constante gevoel van “moeten” hadden haar opgebrand. Eva voelde zich continu opgejaagd en stond altijd “aan.” Haar gedachten draaiden overuren, zelfs wanneer ze probeerde te ontspannen.
“Ik dacht dat ik het zelf wel zou redden,” zei ze met een gebroken glimlach. “Ik heb altijd alles onder controle, voor anderen gezorgd. Maar nu… het voelt alsof ik aan het verdrinken ben. Elke dag lijkt zwaarder dan de vorige. Toch bleef ik maar denken: ik kan dit zelf wel oplossen, ik hoef niemand lastig te vallen.”
Grootste pijn
Eva’s grootste pijn zat niet alleen in de constante stress, maar ook in het gevoel dat ze moest doorgaan. Ze wilde sterk blijven, maar diep vanbinnen verlangde ze naar rust. Het was alsof ze gevangen zat in een cirkel waar ze niet uit kon breken – te trots om hulp te vragen, maar te moe om nog langer alleen te vechten.
Na weken van twijfel besloot ze eindelijk om contact op te nemen. Tranen liepen over haar wangen tijdens het typen. Haar verlangen naar verandering was sterker geworden dan haar trots. “Ik wil zo niet verder,” zei ze zachtjes toen we door het bos liepen. “Maar ik weet niet hoe ik moet stoppen. Ik weet niet hoe ik mezelf weer terugvind.”
Alle begin is moeilijk
In het begin was het duidelijk hoe moeilijk het voor haar was om die controle los te laten. Tijdens onze eerste wandeling keek ze een beetje om zich heen alsof de bomen haar geheimen konden verraden. Maar langzaam begon de natuur van Schoorl haar rust te brengen. “Ik hoef je niet meteen alles te vertellen, toch?” vroeg ze met een halve glimlach.
“Alleen als de bomen beginnen te praten,” antwoordde ik lachend. “Anders nemen we de tijd.”
Langzaam ging Eva’s muur omlaag. We gaan stiekem van de gebaande paden en duiken achter de bomen. Dat voelt prettiger dan af en toe een snuit van een hond tegen je knieën aan. In de stilte van het bos kwam haar verhaal naar boven: de stress, de druk om perfect te zijn, de angst om toe te geven dat ze het even niet meer wist. Terwijl we wandelden, legde ik haar uit dat trots en onafhankelijkheid mooie eigenschappen zijn, maar dat ze ook je grootste obstakels kunnen worden. “Je hoeft niet alles alleen te doen, Eva. Zelfs Super(wo)man had een team achter zich.
Ze lachte, al was het een beetje schuchter. “Oké, misschien is hulp vragen niet zo’n ramp.”
Naarmate de sessies vorderden, merkte ik dat Eva steeds meer ontspande in de wetenschap dat hulp vragen eigenlijk een daad van zelfliefde is, niet van zwakte. Ze leerde inzien dat haar idee van “sterk zijn” haar juist uitputte. Het was alsof ze jarenlang de marathon liep, terwijl niemand haar had verteld dat ze ook gewoon een keer mocht wandelen – en pauzeren voor een kopje koffie.
Over die marathon gesproken. Ook die hoef je niet ongetraind binnen een week te lopen. Daar mag je ook best een half jaar of meer voor trainen om dat hele eind te lopen en uiteindelijk die finish te halen. Zo is dat in een coachproces ook. Stap voor stap (letterlijk ook in het bos) kom je dichter bij jezelf. Stap voor stap.
Wat verandert er?
Na een paar maanden coaching was Eva anders. Nog leuker, ontspannender, duidelijker, trotser en blijer. Niet dat haar problemen plotseling waren opgelost (ik ben geen tovenaar), maar omdat ze had geleerd dat ze niet alles zelf hoeft te dragen. “Weet je,” zei ze laatst, “ik voel me eindelijk weer verbonden met mezelf. En dat komt omdat ik eindelijk de moed had om hulp te vragen.” Ze grinnikte. Wat is dan verbonden met jezelf? Ja, dat is voelen of iets stroomt of stokt, voelen dat iets klopt of niet en daar naar handelen. Bijvoorbeeld nee zeggen tegen dat ene feestje en ja zeggen tegen je warme, geurige bad.
Wat kunnen we leren van Eva’s verhaal?
Trots en onafhankelijkheid zijn mooi, maar soms misleidend. Hulp vragen is geen zwaktebod; het is een daad van kracht. En laten we eerlijk zijn, zelfs de sterkste mensen kunnen wel eens een duwtje in de rug gebruiken. Want, zoals Eva heeft geleerd, soms is het dapperste wat je kunt doen perse all-in je eentje willen doen, maar gewoon even vragen en je laten helpen – ook al is het maar voor een wandeling door het bos.
Dus, voel je je vastzitten? Heb jij moed om hulp te vragen en overgave om het proces aan te gaan? Klik op Contact. De rest gaat vanzelf
