Zijn werkgever belt mij om te vragen of ik iets voor Harm kan betekenen. Dat kan ik, dat weet ik zeker nadat ik de werkgever heb gesproken over wat dan precies mijn hulp zou moeten inhouden.
Harm is altijd een super leuke werknemer geweest, alleen de laatste tijd vergeet hij cruciale dingen, de machine weer aanzetten terwijl zijn collega deze aan het repareren is bijvoorbeeld. Het kwam nu goed maar de gevolgen zijn niet te overzien als het misgaat.
Zoals je misschien wel weet, maak ik graag kennis in het bos. Dat praat een stuk ontspannender dan in mijn praktijk (waar ik gelukkig naar kan uitwijken als het echt slecht weer is). Harm zag er onverzorgd uit, praatte met veel onrustige gebaren en keek mij niet aan. Zijn ademhaling zat tussen zijn oren in plaats van in zijn buik. Hoger en sneller dan zijn ademhaling kan bijna niet.
Aan het einde van de intake heeft Harm misschien wel 25 keer “ik weet het niet” geantwoord op de vragen die ik hem stelde. Pfff, confronterend. Toch wilde Harm een traject in. Op de vraag of hij dit echt wilde antwoord hij wel met een volmondige ja. Harm wil antwoord kunnen geven op mijn vragen die helemaal vanuit zichzelf komen. Niet vanuit zijn werkgever, zijn vriendin of zijn ouders.
En toen… zo gaat het vaak in verhalen hadden wij de derde sessie. Ik kon zien dat er al iets veranderd was. Hij had zo’n leuk rond baardje, zijn haren waren kortgeknipt en hij keek rustiger uit zijn ogen. Op de vraag hoe het met hem gaat, antwoordde hij dat hij getuige was geweest bij een dodelijk ongeval. Hij reed met zijn auto zo dat ongeluk tegemoet wat net daarvoor plaats had gevonden. Een man van 33, die met zijn fiets overstak, de klap van de auto niet overleefd. Harm had zijn auto stilgezet en was uitgestapt. Harm struikelt over zijn woorden, begint te zweten, te bewegen en te wiebelen, hij wrijft continu met zijn hand over zijn kortgeknipte haren als hij het verhaal verder verteld.
Ik schrok. Ik kende deze man die was overleden. Normaal lopen we. Nu besloot ik een bankje op te zoeken. We kwamen tot rust en ik vroeg hem hoe ik hem nu het beste kon helpen. Ik stelde hem voor om het ongeluk stap voor stap door te nemen en wat voor hem het meest pijnlijke is geweest in deze situatie. Dat was de schreeuw van de vriend van de overleden man. Dat bleef maar in zijn kop zingen. Hard. Door middel van vragen, zijn glasheldere antwoorden, van herhalingen van het verhaal, van oorsprong naar einde kwam er rust in de spanning in zijn lichaam.
Hij voelde zich extreem machteloos. De pijn van de gil van de vriend van de overleden man ging door merg en been.
Dit, had hij nooit verteld als hij niet in coaching was geweest zei hij. Het mooiste wat hij teruggaf aan het einde van de sessie was. “De hele gebeurtenis is nu fragmentarisch opgeslagen in mijn hoofd en in mijn gevoel”. In zijn gevoel van machteloosheid is iets veranderd. Namelijk dat hij goed gehandeld heeft in deze situatie. Hij had namelijk zijn auto zo neergezet dat er privacy was, hij was weggegaan op het juiste moment, toen de hulpdiensten waren gearriveerd. Hij had gedaan wat hij kon en dat gaf hem een goed gevoel. Dat kwam vanuit zijn pure ik.
Harm heeft gelukkig coaching waardoor hij door middel van twee sessies al zoveel meer over zijn gevoel kon praten, ook al had hij in de intake op bijna geen enkele vraag een antwoord. In deze situatie had hij nooit op deze manier deze getuigenis kunnen vertellen en al helemaal niet wat dat met zijn gevoel zou doen. Nu wel. Hij was opgelucht, dankbaar, nog steeds zeer onder de indruk van wat er gebeurd is. Harm blijft nu praten, met de bedrijfsarts, met zijn werkgever, slachtofferhulp en met zijn vrienden. Harm heeft de valkuil omzeild. Want wat zouden de gevolgen geweest zijn als hij dat niet zou doen?
