Noem je het een grafrede of een levensrede?
Afgelopen week had ik Patricia de opdracht gegeven om eens te kijken hoe zij het leven wil leiden en wat zij wil dat mensen over haar zeggen als zij er niet meer zou zijn.
Dat was een heftige opdracht.
In eerste instantie kon zij zo weinig positiefs over haar zelf zeggen. Uitspraken over dat ze haar hele leven te dik was, boos deed tegen haar zonen, verbitterd was omdat ze niet in staat was geweest om haar huwelijk in stand te houden. De emoties die van het ene naar het uiterste gingen waar ze geen grip op had.
Eén voor één gingen haar kinderen de deur uit. Hier had ze geen controle op. Ze had nog zo haar best gedaan om haar nieuwe huis een plek te laten zijn waar haar kinderen veilig en vertrouwd konden opgroeien. Té veel haar best.
Het was namelijk tot in het perfecte verbouwd. Sowieso was ze over haar grenzen gegaan maar met de verbouwing was er geen houden meer aan. En nee, niemand zag dat aan haar. Ze was perfect in staat om dat wat er zich allemaal achter dat masker afspeelde te verbloemen. Zelfliefde, dat was minimaal. Wat was dat eigenlijk?
Vriendschappen waren maar lastige dingen. Dat lachen ging nog wel maar in gezelschap vertellen over hoe het met haar ging werd al iets wat ze uit de weg ging. Lol en plezier bleven uiteindelijk ook weg.
Wat het meest vervelend was, was dat ze gerust wel wist dat het diep van binnen bij haar aanwezig was. Ze deed zichzelf tekort maar wist niet aan welke touwtjes ze moest trekken om dat uit het leven te halen wat er in zat.
Toch maar die grafrede.
Nou, het werd een levensrede. Ik las haar nieuwe versie. Ongelooflijk wat zij schreef.
Ze schreef het uit het oogpunt van haar zoon. Een prachtige jongeman die heel graag wilde dat zij naar hem luisterde wanneer hij dat nodig had. Gewoon luisteren en geen tips, aanwijzingen of wat dan ook. Lekker ff zijn verhaal doen en dat is het.
Die kleding die hij elk jaar toch nodig had omdat zijn spieren zo hard groeide in de sportschool, die wilde hij wel samen met haar kopen. Elk jaar een dagje samen uit, kleding kopen (betalen) en dan een soepje of broodje bij de Hema.
Dat past in de levensrede.
Door die ontspanning was er ruimte om te lachen om de meest stompzinnige (dat woord bestaat toch echt) dingen.
Wanneer ze gaat (dat duurt nog heel lang) dan kan ze op deze momenten terugkijken met een gevoel van rust, tevredenheid en trots. Trots op haar kinderen en het meest trots op zichzelf.
Hoe wil jij herinnerd worden?
